O książce: 2022 / Bez Wiaczesława Iwanowa nie sposób wyobrazić sobie epoki Srebrnego Wieku, której był jednym z najlepszych poetów. Poza tym Wiach. Iwanow był także filologiem – klasykiem w skali światowej; jego badania nad historią mitologii i religii starożytnej mają charakter dzieł fundamentalnych. Jako myśliciel religijny Wiaczesław Iwanow uważał się za ucznia i naśladowcę Włodzimierza Sołowjowa z jego filozofią jedności i powszechnego chrześcijaństwa. Ostatnie ćwierćwiecze swojego życia poeta spędził we Włoszech, gdzie zajmował się działalnością naukową i dydaktyczną. W czasie niemieckiej okupacji Rzymu, pod hukiem bomb i pocisków, pisał wiersze, które złożyły się na cykl „Dziennika rzymskiego” i stały się jednym z najwspanialszych szczytów poezji rosyjskiej. Wbrew powszechnemu przekonaniu Wiaczesław Iwanow pojawia się w książce nie jako poeta wyłącznie „dla filologów”, ale jako taki, w którego wierszach, zdaniem Mandelstama, rozbrzmiewa „potężny szum” unoszącego się i czekającego na swoją kolej dzwonu mowy ludowej.